Harflerin Kardeşliği

“İnsan iki kişidir” diye yazmıştım eskiden. Mustafa Ruhi Şirin’in şiirlerine bakarak yazmışım bunu meğer. İnsanın iki kişisinden biri çocukluğu, diğeri de büyüklüğü işte. Şirin’in şiirleri de ikimize birden sesleniyor. Bir çocuk oluyorum, bir büyük. Evet, kitabın adı Harflerin Kardeşliği, çok güzel ama ben, Şirin’in tüm şiirlerinde, yazılarında, varlığında ve yüzünde ‘kardeşliğin harfleri’ni de görüyorum. En çok gereksinim duyduğumuz şeyi, kardeşliği harfi harfine yazıyor.
Bu şiirlerde kardeş olmayan hiçbir şey ve hiç kimse yok. Çocuklar kardeş; kediler, köpekler kardeş, doğa zaten eski kardeş, insan yeni kardeş. Şairler, felsefeciler kardeş. Aristo, Nâzım Hikmet, Yahya Kemal, Sezai Karakoç, Dağlarca, Cahit Zarifoğlu kardeş. Vietnam’la Filistin, Bosna ile Suriye acıda kardeş.
“Barış’la konuşunca/ umutlanıyorum” demek de kardeşliğin çocuk dili değil mi?
“Aynı anneden/Doğmuş gibi/Kardeş midir harfler?” diyor ya Şirin, aynı sevgiden doğmuş gibi, hepsi de birbirinden güzel bu şiirlerin diye ekliyorum ben de.
Haydar Ergülen