Ayşe Kilimci
Yıllar önce İzmir’de doğdum.
Hemşire, anne, öğretmen, yönetici, herkesin yardımına koşan bir annem vardı. Boynu anahtarlı çocuktum. Okula giderken beni mahallenin bakkalına bırakırlar, okul servisi oradan alırdı. Akşamları kapıyı kendim açardım anahtarımla.
Çok okul değiştirdim, çok ev, sonraları da çok şehir. Çok mahallemiz ve çok arkadaşım oldu. Bunlar beni meraklı, etrafına dikkat eden, söylemenin tadına varan bir çocuk yaptı. Yaramazdım da. Kitabı kütüphaneden ödünç alırdık. Mahallemizde oyunlar oynar, fener alaylarına çıkardık. Mahallemiz şehrin dış mahallelerinden biriydi ama olsun, minik evimiz kendimizindi, anneannemiz çok güzel masal anlatırdı bize.
Okudukça, güzel konuşanları dinledikçe, anneannemin masallarıyla mutlu olunca elim yazıya düştü; hikâyeler, masallar yazdım. Kitaplarım çıktı.
Üç çocuğum, bir de torunum var. Ömrünüz masal gibi geçsin, çocuklar, kitaplar yoldaşınız olsun.
